ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ
Θάνατος: η σίγουρη κατάληξη κάθε ανθρώπου.
Θάνατος: παντοτινή εξαφάνιση ή πέρασμα σε μια άλλη ζωή ?
Το ερώτημα αυτό προσπαθούν να απαντήσουν φημισμένοι γιατροί και άλλοι επιστήμονες δημοσιεύοντας αρκετά βιβλία και μελέτες σχετικές με μεταθανάτιες εμπειρίες.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η παγκοσμίως γνωστή γιατρός Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος (Elizabeth Kubler Ross) η οποία στο άρθρο της “Death Does Not Exist”, The Co-Evolution Quarterly, Summer 1977, pages 103-104, θεωρεί ότι οι έρευνες μεταθανατίων εμπειριών θα επιβεβαιώσουν αυτό που έχουμε διδαχθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, δηλαδή ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο.
Πώς και γιατί όμως η επιστημονική κοινότητα αρχίζει και αλλάζει άποψη ?
Νέες τεχνικές επαναφοράς στη ζωή των κλινικώς νεκρών (π.χ. με διέγερση της καρδιάς) χρησιμοποιούνται ευρέως τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουν επανέλθει στη ζωή πολλοί κλινικώς νεκροί. Αυτοί οι άνθρωποι στη συνέχεια μιλούν ανοιχτά για την εμπειρία τους. Μήπως όμως είχαν παραισθήσεις ? Μήπως ότι περιγράφουν στους επιστήμονες είναι παραμύθια και πρέπει να απορριφθούν ?
Η επιστήμη οφείλει να εξετάσει αυτές τις μαρτυρίες με χρήση επιστημονικών κριτηρίων.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον βιβλίο γράφτηκε από τον ψυχίατρο Ραίημον Μούντυ (Raymond Moody, Life after Life, Mockingbird Books, Atlanta 1975, Ελληνική Έκδοση: Η ζωή μετά το σωματικό θάνατο, Εκδ. Μπουκουμάνη, β’ εκδ., Αθήνα 1977). Ο Δρ. Μούντυ συγκέντρωσε μαρτυρίες 150 ατόμων οι οποίοι είτε είχαν πεθάνει είτε είχαν φθάσει στο κατώφλι του θανάτου. Ο Δρ. Μούντυ επικεντρώθηκε σε 50 άτομα στα οποία έκανε αναλυτικές συνεντεύξεις.
Σύμφωνα με τις περιγραφές, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει είναι ότι αφήνει το σώμα του και υπάρχει τελείως χωριστά από αυτό, χωρίς όμως ούτε μια στιγμή να χάνει τη συνείδησή του. Συχνά μπορεί να παρατηρεί τα πάντα γύρω του, ακόμα και το ίδιο του το νεκρό σώμα καθώς και τις προσπάθειες άλλων ανθρώπων να το επαναφέρουν στη ζωή. Αισθάνεται μια ανώδυνη ζεστασιά και γαλήνη, σαν να πλέει ή να αιωρείται. Είναι τελείως ανίκανος να επιδράσει στο περιβάλλον του με την ομιλία ή την αφή και έτσι συχνά νιώθει έντονη μοναξιά. Οι λειτουργίες της σκέψης του συνήθως γίνονται πολύ πιο γρήγορες απ’ ότι όταν ήταν μέσα στο σώμα.
Παραθέτουμε ορισμένες εμπειρίες τις οποίες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο Raymond Moody, Life after Life, Mockingbird Books, Atlanta 1975, Ελληνική Έκδοση: Η ζωή μετά το σωματικό θάνατο, Εκδ. Μπουκουμάνη, β’ εκδ., Αθήνα 1977 :
«Η μέρα ήταν πολύ κρύα, ωστόσο εγώ όσο έπλεα στο απόλυτο εκείνο κενό, ένιωθα μια ζεστασιά και ένα αίσθημα τόσο ευχάριστο, που δεν το είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ ως τότε... Θυμάμαι πως σκεφτόμουν: θα πρέπει να έχω πεθάνει »
«Άρχισα να νιώθω τα πιο υπέροχα συναισθήματα. Ήταν γαλήνη, ηρεμία, χαλάρωση»
«Τους έβλεπα να αγωνίζονται να με ξαναζωντανέψουν. Ήταν κάτι παράξενο στ’ αλήθεια. Δεν ήμουν πολύ ψηλά, αλλά ένιωθα σαν να βρίσκομαι πάνω σ’ ένα βάθρο, μα όχι ψηλότερα από τους άλλους. Προσπαθούσα να τους μιλήσω μα κανείς δε με άκουγε, κανείς δεν μου έδινε προσοχή»
«Από παντού έβλεπα κόσμο να τρέχει στον τόπο του δυστυχήματος... καθώς με πλησίασαν έκανα να παραμερίσω για να μη με τσαλαπατήσουν. Μα δε χρειάστηκε γιατί με μεγάλη μου κατάπληξη είδα πως περνούσαν μέσα από το σώμα μου»
«Δεν μπορούσα να αγγίξω τίποτα, ούτε και ήταν δυνατόν να επικοινωνήσω με κανένα γύρω μου. Ένιωθα ένα αίσθημα μοναξιάς, ένα αίσθημα απόλυτης ερημιάς. Ήξερα πως ήμουν μόνος, ολομόναχος».
Μήπως όμως όλα αυτά τελικά είναι παραισθήσεις ? Μήπως όλα αυτά είναι στη φαντασία των ατόμων αυτών ?
Σε μερικές περιπτώσεις υπάρχει κάποια εντυπωσιακή αντικειμενική απόδειξη ότι ένας άνθρωπος πράγματι βρίσκεται έξω από το σώμα του εκείνη την ώρα, όπως στις περιπτώσεις στις οποίες είναι σε θέση να επαναλάβει συζητήσεις και να δώσει ακριβείς λεπτομέρειες για γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε διπλανά δωμάτια ή και μακρύτερα, ενόσω ήταν νεκρός. Ανάμεσα στα εντυπωσιακά παραδείγματα η Δρ. Κιούμπλερ-Ρος (στο άρθρο της “Death Does Not Exist”, The Co-Evolution Quarterly, Summer 1977, pages 103-104) αναφέρει την περίπτωση τυφλής γυναίκας η οποία είδε και αργότερα περιέγραψε με ακρίβεια τα πάντα μέσα στο δωμάτιο όπου πέθανε, παρότι όταν επανήλθε στη ζωή εξακολουθούσε να είναι τυφλή. Αυτό αποτελεί εντυπωσιακή ένδειξη ότι η ψυχή επιτελεί όλες τις λειτουργίες των αισθήσεων μέσω των οργάνων του σώματος για όσο διάστημα το σώμα είναι ζωντανό, και στη συνέχεια με τη δική της δύναμη όταν το σώμα πεθάνει.
Υπάρχουν ακόμα πολλές μαρτυρίες και γεγονότα σχετικά με μεταθανάτιες εμπειρίες, τα οποία δεν γράφουν ιερείς, μοναχοί και θεολόγοι άλλα επιστήμονες και γιατροί διαφορετικών δογμάτων. Σχετικές μελέτες μπορεί να βρεί ο αναγνώστης στη βιβλιογραφία καθώς και στις αναφορές του κειμένου.
Συμπέρασμα:
Μήπως τελικά η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτά που διδάσκει περί ζωής μετά το θάνατο και περί αναστάσεως των νεκρών δεν είναι τόσο παραμύθια όπως φαίνονται σε μερικούς ? Ας μελετήσουμε όλοι σχετικά και ας ρωτήσουμε για αυτά τα θέματα, διότι η ζωή περνάει πολύ γρήγορα και σύντομα θα έρθουμε σε αυτή τη θέση.
Βιβλιογραφία
1) Dr Raymond Moody, Reflections on Life After Life, A Bantam-Mockingbird Book, 1977.
2) K Uekskuell, Unbelievable for Many but Actually a True Occurrence, Orthodox Life, July-August 1976.
3) Eternal Mysteries Beyond the Grave,
4)Αποκρυφιστικά κείμενα του Σβέντενμποργκ
5)Θιβετιανή βίβλος των Νεκρών
